Zoals de ouden zongen piepen de jongen

Projecten, projecten, projecten

Ik weet niet hoe het met jou is, maar aan mezelf merkte ik al vroeg de extra motivatie en werklust als er een project te doen was. Het kon niet gek genoeg, volle inzet – tijd – aandacht naar het project. Absurd veel tijd…. Zelfs gedoemde projecten moesten tot een goed einde gebracht worden. Misschien volkomen nutteloos, maar ‘het moest’. Uitwisselingsprojecten met een school op het platteland van Denemarken, waar men eigenlijk helemaal niks wilde met vreemdelingen. Een gezamenlijke excursie naar Istanbul die ik uiteindelijk alleen heb opgezet. Uitgebreide wereldmaaltijden voor 150 gasten… Eigen lesmethode… Enfin, the list goes on. Waarom??? Hoe komt iemand zo gek???

Nou, ik heb zo’n idee dat het wel eens genetisch kon zijn, of op zijn minst met de paplepel ingegoten. In de presentatie hieronder zie je hoe papa bij de verhuizing van Koekoeklaan 2 naar Parklaan 85 voor zichzelf een megaklus heeft bedacht en uitgevoerd. En dat was niet de eerste keer dat ik het zag. Ook in de Koekoeklaan waren er van die projecten die moesten doorgaan en waar alles en iedereen voor moest wijken…. Postzegels weken en drogen voor de kachel. Een rotstuintje in de achtertuin, bielsen in de voortuin, tientallen cassettes opgenomen van de bij zijn pensioen ontvangen Philips installatie… In de zwarte fototassen map vond ik zo’n 220 foto’s van de Parklaan tuin  en kamers in huis. Allemaal te veranderen, allemaal alleen te doen. Mama werd er gek van, helemaal toen hij zijn cement aan het mengen was met een pollepel van het zilveren servies….!!!